Sene 1997

  Gözlerimdeki o masumiyet, o bakış ince bir nakış ve tüm ilkleriyle ben. Evet, bugün kendi tarihimi yoklayacağım, bebekliğime, hayatımın ilk yıllarına, hatırlayamadığım, anlayamadığım, emanet olduğum yıllara gidiyoruz. Tarih sahnesinde milenyum öncesine gidiyoruz, 1997 yılının sonlarına, soğuk bir kış ayında İstanbul'da dünyaya gözlerimi açmam...

Hazırsak hadi başlayalım... 

  Tüm sadelikleriyle belki de insanoğlunun en zararsız halidir bebekliği. Kendime baktıkça ben böyle birisi miydim diye kendi kendime düşünüyorum, düşündükçe dalıyorum seyre... Gene kendimi seyir aldım, seyre daldım... Hani demiştim ya geçenlerde bir yazımda; "...arşivlerimi yokluyorum, kendime ait yüz binlerce fotoğraf arasından binlerce anı buldum..." işte o anılardan bir tanesini bir kaç fotoğraf ile düşüncelerimle kalpten sizlere yansıtmak istiyorum. Ne kadar küçükmüşüm, durmadan gülüyormuşum, öyle diyorlar. Sahi neden hiç bir şey hatırlamıyorum, bebekliğime dair geçen süreçte beynimde hiç bir anı yok, esasen yok denecek kadar az, mesela eve beni görmeye gelen kişilere karşı attığım şaşkın ve masum bakışları hatırlar gibiyim, mesela seviyorum diye elde hırpalayanlar vardır ya, beni öpmeye kalktıklarında o kişilerden kendimi kurtarma çabaları, evet, bunları hatırlar gibiyim, yoksa halüsinasyon falan mı gördüm? Sanmıyorum, ne de olsa tüm bu sanrıları Tanrı çekmedimi gözümüze ve o merhametli olduğundan zararsız ve savunmasız canlılarına neden sanrılar yaşatsın ki? Belki... Neyse... 

  Gözlerimdeki o şaşkın bakış, her seferinde bunu yüzüme vuranlar. Aradan 20 yıl geçse bile halâ daha arada o bakışları sergilediğimi söylerler, ben güler geçerim veya duymazdan gelirim.

Harun İstenci'nin ilk bisikleti

  Bisiklet sevgim bir yaşından beridir devam eder. Bisiklet demişken üç tekerlekle çıktık biz bu yola, üç tekerlekte hızımızı alamadık iki tekerlekte 8 yaşında denge sağlamayı çok büyük bir maharet sandık ve iki tekerlek üzerinde yokuş aşağı rüzgara karşı pedala abandık, Sahiden de öyleydi, büyüdüğüm yerdeki o çocukların arasında ilk ben iki teker üzerinde dengeyi sağlamayı ve sürmeyi öğrendim. Güzeldi, gurur vericiydi ve bir o kadar da heyecanlıydı. Sahi ne oldu bu resimdeki bisiklet, sanırım köyde, dedemin evinde eski, harabe bir depoda. İlk işim dedemin yanına gidince o harabeden o bisikleti bulup kurtarıp tekrar o yukarıdaki pozu vererek fotoğraf çekinmek olacak, tabi bu sefer ev içinde değil dışarıda. Sonra photoshop üzerinde bir kaç fare darbesi ile her iki fotoğrafı da yan yana koyacağım. Ah benim tuhaf ve çılgınca fikirlerim, beni nerelere getirdi!  

Harun İstenci'nin ilk oyuncağı

  Aslında bisikletten öncesi de vardı, ilk oyuncağım, ilk göz ağrım, değerli parçam. Tabi ki de yürümeyi dört tekerlekli bu değişik oyuncak arabadan öğrendim. Ailemin dediğine göre 1 yaşında başlamışım yürümeye. 1 yaşında yürümeyi başarabildiysem tamamı ile bu oyuncak arabaya borçluyum. Bunu hatırlıyorum, bu ilk oyuncağımı hatırlıyorum ama sadece o önündeki çıkarılabilen parçalarıyla oynadığımı hatırlıyorum. Ne yazık ki bu değerli parçamı yıllar önce dedemin evinde aradım ama bulamadım. Kim bilir şuan nerelerde, hangi parçası hangi çöplükte veya toprağın altında çürüyor bilinmez. Bu duygu yüklü yazımı sonlandırırken ağır edebiyattan alıntı yapmak istiyorum;

"Dosdoğru sürerken ben 97 model arabamı, camdan savuruyorum söz dolu yaprakları, bak siyah satır başları, bak kağıtlar üzerinde askerlerim var, sakın! Seni deşmeye geliyorlar, siper al, gövdeni sakın! eğriysen eğrisin, bana en doğru tavrını takın, murâdım, yiğidim, aslanım orada yatıyor bakın! Harun Anonymous'un olgun zürafası, tepeden izler alemi kafası!" 

Yukarıda paylaştığım görseller ve metin tamamı ile şahsıma ait olup kesinlikle başta görseller olmak üzere alıntı yapılması veya farklı amaçlarla çoğaltılması yasaktır. | The visuals and text that I have shared above are my own and it is strictly forbidden to quote or reproduce for different purposes, especially visuals.